در بر بانو، زن و مردی فقیر

برده بودند از بنی آدم اسیر

آن جوان زن ، نام او میشایه بود

شوهر او میشی پر مایه بود

هوشمند و تیز ویر
جمله از دیوان زبان آموخته
هم ره و رسم دبیری توخته
میشی و میشایه را فردا پگاه
خواست بانو تا فرستد پیش شاه
با یکی دانا مشیر
گفت با آن هر دو اسرار درون
آنچه بایست از فریب و از فسون
راز عشق خویشتن افشا نمود
جمله کالای نهان را وا نمود
گفتشان ما فی الضمیر
چند لوح آورد از سنگ سیاه
نامه ای کندند بهر پادشاه
لوح ها پیچیده در اوراق زر
خادمی بگرفتشان بالای سر
همره ایشان دبیر
هدیه های جنیانه راست کرد
کوزه های زر و جام لاجورد
پرگلاب و شکر و دوشاب و قند
خوابگاهی نرم و خرگاهی بلند
بایکی زربن سریر
مجمری پر آتش افروخته
اندر او عود قماری سوخته
جامه های دوخته با زبب و فر
از ازار و از قبا و از کمر
لابلا مشک و عبیر
ساخته گردونه ای از سیم خام
بسته برگردون دو اسب تیزگام
دو پری زاده کنیز چنگ زن
از برگردون به رنگ سیم ، تن
جامه از گلگون حریر
دو رسول آدمی را با پیام
کفت تا شبگیر بنهادند گام
همره آنان پیامی شوق مند
چرب تر از شیر و شیرین تر ز قند
جاکزین تر از اثیر
شاه را دیدند با رمحی بلند
پیش خرگاهی ز جلد گوسفند
بر تن از چرم هژبران جوشنش
آستینش کوته و عریان تنش
موی تن همرنگ قیر
رشته ای از پشم بسته برکمر
وز فلاخن بر میان ، بندی دگر
کیسهٔ پرسنگ از آن آویخته
توده ای از سنگ پیشش ریخته
مستعد دار وگیر
پهلوانان جوغه جوغه چون پلنگ
بر کتفشان پوست های رنگ رنگ
چرم شیر وکرگدن کرده زره
بر کف هر یک فرسبی پر گره
واسپری گرد و حقیر
مرد و زن برخاسته از خوابگاه
دشت و وادی پر سرود و قاه قاه
جملگی را سر سوی مشرق فراز
تا گزارند از سر طاعت نماز
پیش مهر مستنیر
بی تفاوت مرد و زن در شکل و موی
زن چو مرد از موی ها پوشیده روی
مرد را چون زن دو پستان مایه گیر
بچه را هر دو به نوبت داده شیر
از امیر و از فقیر
زن چو مردان پهلوان و رزم جوی
محکم و ورزیده وتن پر ز موی
همسر و هم کار و انباز و شفیق
غیر زادن در همه کاری رفیق
از صغیر و ازکبیر
نه حسد برده زنی بر شوی خوبش
نه دل مرد از نفاق جفت ریش
نه بلای عشق ونه درد فراق
نه شبی مانده ز جفت خویش طاق
نی منافق ، نی شریر
جمله آزاد از علوم و از فنون
فارغ ازخودخواهی وعشق وجنون
جمله مهر و جمله کام و جمله کار
بی بلای قحط و بی هجران یار
بی رقیب خرده گیر
کارشان پروردن گاو و رمه
با کشاورزی سر و کار همه
نسل ها را سال و مه کرده زباد
با طبیعت داده دست اتحاد
بی خبر از مرگ و میر
پوست پوشانی فزون از حد و حصر
خیمه و مغاره شان مشکو و قصر
کودک و مرد و زن و ییر و جوان
یک نشان و یک مراد و یک زبان
یکدل و فرمان پذیر
شه چو دید آن دوتن آراسته
جامه بر تن کرده ، رخ پیراسته
چون دو کودک ساخته بی موی روی
موزه بر پا کرده و تابیده موی
چون دو حور دلپذیر
گفت با خود کاین پریزادان که اند
آمدنشان چیست و اینجا از چه اند
چون شنید آن آدمی گفتارشان
شادمانی کرد از دیدارشان
آن امیر بی نظیر
شاه دست آن دو را بگرفت نرم
پیش خود بنشاند و پس پرسید گرم
درشگفتی ماند زان زیب و جمال
کرد از آنان زان سپس یک یک سوال
حال یاران اسیر
زان سپس از کار دیوان بازجست
کز چه رو در جنگ، دی گشتند سست
آن دو تن گفتند کار دوش را
قصهٔ آن بزم و نوشانوش را
لاف و غوغا و نفیر
گفت میشایه که ای فرخ پدر
یادگار او شهنگ نامور
ای ز تو نسل کیومرث ارجمند
شاه زنیاوند و میر دیو بند
آدمیزاد کبیر
هر دمی فتحی ز نو، روزیت باد
در شکار و جنگ فیروزیت باد
خیمه ات از فر خور پر نور باد
وز چراگاهت زمستان دور باد
باد آبانت چو تیر
جنیان از ما فراوان بسته اند
همچو ما آنجا بسی دلخسته اند
لیک از این در، فرض تر دارم پیام
هست پیغام خوشی ، بشنو تمام
این بشارت زین بشیر